Ο φόβος της κενότητας

«Θα πρέπει λοιπόν να καταλάβεις τη δική μου αντίληψη για τη φώτιση. Είναι απλώς το να είσαι συνηθισμένος, υγιής, συνειδητός, ολόκληρος. Κάθε νους αναζητά το ασυνήθιστο.

Αυτό ακριβώς είναι το εγώ: Πάντοτε προσπαθεί να είναι κάτι ιδιαίτερο, πάντοτε φοβάται να είναι ένα τίποτα, πάντοτε φοβάται την κενότητα, πάντοτε προσπαθεί να γεμίσει το εσωτερικό κενό με τα πάντα και με οτιδήποτε. Κάθε ανθρώπινο ον αναζητά το ασυνήθιστο κι αυτό προκαλεί δυστυχία. Αυτό δεν είναι εφικτό.

Η ίδια σου η φύση είναι το τίποτα. Το ίδιο το υλικό από το οποίο είσαι φτιαγμένος είναι το μη είναι. Όσο κι αν προσπαθείς, δεν θα πετύχεις ποτέ. Ακόμη και οι Αλέξανδροι αποτυγχάνουν. Δεν μπορείς να είσαι ένας κάποιος, επειδή αυτό δεν είναι εφικτό από την ίδια τη φύση των πραγμάτων. Μπορείς να είσαι μόνο ένας κανένας.

Δεν υπάρχει όμως τίποτα λανθασμένο στο να είσαι ένας κανένας. Για την ακρίβεια, τη στιγμή που αποδέχεσαι ότι είσαι ένας κανένας, αμέσως αρχίζει να ρέει από σένα η ευδαιμονία, προς όλες τις κατευθύνσεις, επειδή η δυστυχία εξαφανίζεται.

Η δυστυχία είναι η σκιά του εγώ, η σκιά του φιλόδοξου νου.

Δυστυχία σημαίνει ότι κάνεις κάτι που είναι ανέφικτο και επειδή αποτυγχάνεις, είσαι δυστυχισμένος. Κάνεις κάτι αφύσικο, προσπαθείς να το κάνεις και αποτυγχάνεις, οπότε αισθάνεσαι απογοητευμένος, δυστυχισμένος.

Η κόλαση δεν είναι παρά το τελικό αποτέλεσμα μιας ανέφικτης και αφύσικης προσπάθειας. Ο παράδεισος δεν είναι τίποτε άλλο από το να είσαι φυσικός.

Είσαι ένας κανένας. Γεννήθηκες ένας κανένας – χωρίς όνομα, χωρίς μορφή – και θα πεθάνεις ένας κανένας. Το όνομα και η μορφή βρίσκονται μόνο στην επιφάνεια. Στο βάθος, είσαι απλώς ένα απέραντο κενό. Κι αυτό είναι όμορφο, επειδή αν είσαι ένας κάποιος, θα είσαι περιορισμένος. Είναι καλό που ο Θεός δεν σου επιτρέπει να είσαι ένας κάποιος. Αν είσαι κάποιος, θα είσαι πεπερασμένος, περιορισμένος, φυλακισμένος. Όχι, ο Θεός δεν σου το επιτρέπει αυτό. Σου δίνει την ελευθερία να είσαι ένας κανένας – ατελείωτος, απεριόριστος. Εσύ όμως δεν είσαι έτοιμος.

Για μένα η φώτιση είναι αυτό ακριβώς το φαινόμενο: Το να αναγνωρίζει κανείς, το να κατανοεί, το να αποδέχεται το γεγονός ότι είναι ένας κανένας. Ξαφνικά σταματάς να προσπαθείς το ανέφικτο. Ξαφνικά σταματάς να τραβάς τον εαυτό σου από τα κορδόνια των παπουτσιών σου. Καταλαβαίνεις τον παραλογισμό του πράγματος και σταματάς. Και τότε απλώνεται ένα γέλιο σε ολόκληρο το είναι σου. Ξαφνικά είσαι ήρεμος και συγκροτημένος. Η ίδια η προσπάθεια να θέλεις να είσαι ένας κάποιος δημιουργεί τον μπελά. (…)

Φωτισμένος είναι ο άνθρωπος που έχει πλήρη επίγνωση της εσωτερικής του κενότητας και που δεν την πολεμά. Αντίθετα, την απολαμβάνει, είναι γεμάτος ευδαιμονία. Μέσα από την απόλαυση της κενότητάς του, γίνεται διαθέσιμος στους άλλους. Οι άλλοι μπορούν να απολαύσουν, οι άλλοι μπορούν να έρθουν και να συμμετέχουν στο μυστήριό του. Οι πόρτες του είναι ανοιχτές, προσκαλεί φίλους, εραστές και είναι έτοιμος να μοιραστεί, είναι έτοιμος να δώσει. Όταν δίνεις από την ίδια σου την κενότητα, δεν φοβάσαι ποτέ να δώσεις, επειδή δεν μπορείς να εξαντλήσεις την κενότητα. Δίνεις συνεχώς και δίνεις και δίνεις και αυτή βρίσκεται πάντοτε εκεί. Δεν μπορείς να την εξαντλήσεις. Μόνο τα πεπερασμένα πράγματα μπορούν να εξαντληθούν και γι αυτό προκαλούν τσιγκουνιά. Φοβάσαι να δώσεις.»