ΑΝΙΑ ΚΑΙ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ

Στα στενά όρια του λογισμού, σε βλέπω να κινείσαι ανυπόμονα, μιλάς, δεν στέκεσαι σε μια μεριά, λυγίζεις και σταματάς μονάχα να στοχαστείς, δεν με ακούς και συλλογιέσαι πόσο χαμένα τα 'χεις, φοβάσαι, σε βλέπω να έχεις γυρισμένη τη πλάτη, δεν με κοιτάς.

Ο νους σου υπερβαίνει την στιγμή και ξαναρχίζεις να μιλάς, με παραπέμπεις στη σιωπή, σε μια μοναξιά, στα απόνερα ενός διαλόγου που δεν μας οδηγεί πουθενά. Όσα είπες στην αρχή ότι ένιωσες, τα απέσυρες και τα ξέχασες ηδη, γύρισες στη κανονικότητά σου, σε μια ζωή τελματωμένη, ικανοποιώντας το πάγιο αίτημα των καιρών μας, την σιγουριά, το βόλεμα, την μονοτονία.


Έμεινα και εγώ να αναρωτιέμαι πως κατάφερα να φτάσω ως εδώ, γιατί ήθελα να σου δείξω το φως σε ένα κόσμο σκληρό, δεν απαίτησα τίποτα μονάχα λόγο καθαρό και ειλικρινή. Φύγε και μην κοιτάξεις πίσω, αυτό που ένιωσα δεν ήταν επιδερμικό, διώξε τους φόβους σου και τις ανασφάλειές σου, ρύθμισε τους δείκτες της ζωής σου και η μονότονη κανονικότητα σου δεν θα διαταραχθεί ξανά.

Όσο για μένα θα πάψω να σε νοσταλγώ μην τυχόν και σε ταράξω, μένω εδώ να βρω τον χαμένο μου ρυθμό και τον εαυτό μου, που ξόδεψα να σε νοσταλγώ.

Αυτό το βράδυ γεμάτο σκέψεις και χρώματα, βγαλμένα από το φως του φεγγαριού, η ανία εμφανίστηκε πάλι στην ατμόσφαιρα, απλώνοντας το πέπλο ανάμεσά μας και η μόνη συντροφιά που έχουμε τα τραγούδια του Βασίλη μαζί με ένα τσιγάρο.

Χάνονται οι σκέψεις μου σε αυτή τη συγχορδία και ο καπνός από το τσιγάρο σχηματίζει τη μορφή σου, σε αυτές τις γραμμές παραθέτω τις ορμές  και τα πάθη μου κάνοντας τη νύχτα μου λιγότερο ανιαρή, οι δρόμοι απόψε μοιάζουν ανίκανοι να σβήσουν την ακόρεστη δίψα για ζωή.

Τα φώτα τρεμοπαίζουν και οι άνθρωποι μοιάζουν με καρικατούρα αρχαίας τρσγωδίας, στρίβω στη γωνία και νομίζω κάπου θα σε δω, φτιάχνω ένα τσιγάρο να πιω για να ξεχάσω αυτό που ζω, στα ακουστικά μου συνεχίζει να ακούγεται αυτή η υπέροχη μελωδία του "σ' αγαπώ να προσέχεις" και η νύχτα ξαφνικά γεμίζει νοσταλγία και ανάμεικτα συναισθήματα.

Περιπλανιέμαι στη πόλη με την ματαιότητα να διαφαίνεται στα βήματά μου και το τσιγάρο να σιγοκαίει στα χείλη μου, δύο λέξεις στοιχειώνουν το μυαλό μου: "Στάσου, μην φεύγεις", παρ' όλα αυτά η ανία συνεχίζει να με πνίγει και το βήμα μου ταιριάζει με της μεγάλης παρασκευής.

Αλλιώς φαντάστηκα αυτό το βράδυ, ήθελα να χαθώ στη μαγεία της πόλης και στα χρώματα της αποψινής νύχτας μα όλα αυτά με οδήγησαν στο τέρμα της διαδρομής. Εδώ που έφτασα, αποχωρώ με την εικόνα σου στο μυαλό μου και με ένα ασίγαστο πάθος να με καίει, δεν ξέρω τι θα βγει από αυτό το βράδυ, η μουσική όμως συνεχίζει μαζί μου συντροφιά.

Άγνωστος