Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΥΤΟΣ...

Ο κόσμος αυτός, ο εμπορικός, πλανιέται σε ένα γαλαξία εικονικό, άνθρωποι μανιακοί μονίμως σε πανικό, δήθεν συγγραφείς, ποιητές ιλλουστρασιόν, κουλτουριαραίοι ελιτιστές, γράφουν κατόπιν εορτής για ένα κόσμο ψεύτικο, τα χείλη τους στάζουν αποφθέγματα, απείρου χάους, τίποτα να χρησιμεύει, τίποτα διδακτό, νεοσοφιστές διπρόσωποι με γλώσσα αποδημητικών πτηνών, περπατούν με αυλοκόλακες και συνουσιάζονται πνευματικώς με αγνώμονες και δη ημιμαθείς, γυρνώντας σπίτι τους και με ύφος σαρδόνιο, μετρούν την δύναμη τους με τα χειροκροτήματα, δεν είναι τίποτε άλλο από μορφώματα της κρίσης.

Λογοτέχνες – ποιητές, χαμένοι σε έναν φαύλο κύκλο, απόκληροι από τον κόσμο τον εμπορικό, με φόρο τιμής μεγάλο και φόρτο ζωής μικρό, κάθε ανάσα, κάθε γραπτό μακριά από τον λαό, όπως και να το αντιληφθείς είναι εγκληματικό. Η τέχνη και η ποίηση είναι η κόλαση για κάθε μυημένο, η ζωή μας τρένο, με κάθε στάση και καημό, νέοι άνθρωποι δυστυχισμένοι ζουν για ένα καθαρμό, η φυγή δεν είναι λύση μα ούτε και η στάση, η απόλαυση είναι το ταξίδι με προορισμό την λύτρωση, σίγουρα δεν το προτιμώ, το ομολογώ, μα αυτό είναι το πεπρωμένο και η ζωή δοκιμασία. Δεν μας αδικώ, μα ούτε δίκιο δίνω, η Τέχνη μας είναι στην δημιουργία μιας ακόμη γραπτής δυστυχίας, δεν βρήκαμε τίποτα έτοιμο, μονάχα την κληρονομιά απ’ τους «πατέρες» μας και με σύνεργα μια πένα και ένα λευκό χαρτί.

Δεν θα εξαπολύσω μύδρους στον κάθε χομπίστα συγγραφέα, οφείλω να επαινέσω εκείνον που έγραψε με αίμα, αποστάγματα ψυχής και παραμένει στο σκοτάδι, δίχως να ζητήσει δόξα και μεγαλεία, διότι το φως πηγάζει από την ζωή του και σκεπτόμενος το Άγιο της Τέχνης και οσιότατο της ακολασίας, είναι εκείνοι οι οποίοι μάχονται κατά των δαιμόνων τους και στο τέλος βγαίνουν νικητές μέχρι την επόμενη φορά. Η ματαιότητα και η μοναξιά ενός ποιητή δεν έρχεται ποτέ σε κορεσμό, αντιθέτως γιγαντώνεται από την αυτοκαταστροφική μανία και την δυστυχία της καθημερινότητας, δεν θα πει ψέματα και θα ονειρευτεί ένα κόσμο γεμάτο ευτυχία, ένα κόσμο όπου κανένας δεν θα είναι μόνος και πάντα θα δημιουργεί, ο καθένας μας είναι ξεχωριστός και έτσι οφείλουμε να συμπεριφερόμαστε. Δεν θα μιλήσω για ηθική αλλά υποχρεούμαι να αποδώσω με τα γραπτά μου και τα επιχειρήματα μου δικαιοσύνη, η γνώση είναι για όλους, η λογοτεχνία, η ποίηση και η συγγραφή είναι για λίγους… είναι Τέχνη η οποία πρέπει να αφοσιωθείς σε αυτή δίχως κέρδος και αναγνώριση, μπορεί επαναλαμβάνω να είναι για λίγους, απευθύνεται όμως σε πολλούς.

Η φωτιά της νόησης ψυχορραγεί και την αντικαθιστά η αγάπη για το χρήμα, που είναι η χαρά της δημιουργίας; Η έπαρση της γνώσης αντικαταστάθηκε με την φιλοσοφική ημιμάθεια και την συγγραφική ανικανότητα, του αγνωστικισμού. Τεμπέληδες οι οποίοι αφήνουν να σκέπτονται και να γράφουν άλλοι για αυτούς, πνευματική κλοπή και αρωγή υπέρ ολίγων και κατεχόντων. Γράφω για αυτούς που δεν φοβήθηκαν την γνώση, υμνώ εκείνους που απαρνήθηκαν την μακαριότητα της άγνοιας, υποκλίνομαι στην πνευματικότητα εκείνων που συγκρούστηκαν με τον εαυτό τους για να δημιουργήσουν.

ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΓΚΕΡΛΙΩΤΗΣ