Έτσι είναι οι άνθρωποι...

Πόσοι άνθρωποι μπορεί να γεννιούνται και να πεθαίνουν κάθε μέρα? Σε μία νέα γη, σε μια χαμένη γη, σε μία γη που μεγάλωσα αλλιώτικος, που ντύθηκα φως και τώρα ψάχνω αφορμή να κυκλοφορήσω ανάμεσά τους. Ανάμεσα σε κόσμο που δεν καταλαβαίνω, που δεν ταιριάζω, που δε με εκφράζει, που βλέπω ότι καταστρέφει και καταστρέφεται. Ανάμεσα σε γη και ουρανό, σε όμορφες παρουσίες που στολίζουν το κρεβάτι σου. Μια ορμή είναι όμως, μια στιγμή και θα περάσει. Και μετά μένει το κενό. Ένα κενό που δε θα κλείσει ποτέ. Γιατί με τί μπορεί πραγματικά να γεμίσει? Ποιος θα μου το προσφέρει? Ποιος το έχει? Ποιος θέλει, ποιος προσπάθησε ποτέ να το αποκτήσει?!

Άνθρωποι γεννήθηκαν κι έψαχναν μια ελπίδα στον κόσμο να βρουν για να συνεχίσουν να ζουν. Γιατί δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Ο εγωϊσμός μας χωρίζει! Η αντίληψή μας για καθετί ζωντανό και μη γύρω μας, αμβλύνει τις σχέσεις μας. Ντυνόμαστε με χρώματα τάχα για να αλλάξουμε τον κόσμο ετούτο κι όμως τελικά καταστρέφουμε κάθε ζωντανή αλήθεια μέσα μας. Γιατί είμαστε άνθρωποι! Δε φταίνε τα συστήματα, εμείς τα εμπνευστήκαμε. Φταίει που δεν ξέρουμε τι θέλουμε, για ποιο λόγο προσπαθούμε, φταίει που νομίζουμε ότι ο καθένας μας προσφέρει κάτι με την προσπάθειά του, ενώ στην πραγματικότητα δεν προσφέρει τίποτε από τη στιγμή που δε βελτιώνει πρωτίστως τον εαυτό του! 

Για να θεωρείς τον εαυτό σου υπεύθυνο για μια προσπάθεια θα πρέπει να έχεις δουλέψει πάνω σ’ αυτή, να έχεις ματώσει από αυτή, να έχεις αλλάξει λογική και αίσθηση των πραγμάτων, να έχεις φτιάξει έναν εαυτό άξιο να μπορεί να σταθεί απέναντι στο θεό. Στο θεό με μικρό «θ», σ’ αυτό το θεό που έχουμε όλοι μέσα μας! Γιατί ακόμη και ο θεός είναι σαν το σύστημα, εμείς τον δημιουργήσαμε...

Μόνος μοιάζω καμιά φορά να παραπατώ. Να προσπαθώ να εκφραστώ αλλά να μη βρίσκεται κανείς να με ακούσει. Φταίνε οι άνθρωποι! Κανείς ποτέ δεν αγάπησε ποτέ κανέναν, κανείς! Φταίνε οι άνθρωποι. Γιατί δεν έχει σημασία τι θα πεις, αλλά αυτό που λες να το εννοείς! Οι άνθρωποι ντύνονται χρώματα. Ξεθωριασμένα χρώματα. Κι είναι καταδικασμένοι να μη μπορούν να προσθέσουν παραπάνω μπογιά στα πιστεύω τους, γιατί κάθε χρώμα έχει τις αποχρώσεις του! Και είναι πολλές, κι οι πρωτομάστορες ζωγράφοι ιδεολογίας δε σου επιτρέπουν να εκφράζεσαι ελεύθερα. Από πότε κατάργηση της ελευθερίας της έκφρασης και του πνεύματος θεωρείται κόμμα, μέλλον και ελπίδα? 

Από πότε?!...

Δε μπορείς να ζεις με αποχρώσεις, δε μπορείς έτσι να νιώσεις τη ζωή. Δε μπορείς να καείς από τα λάθη σου και να τα ευχαριστηθείς. Φοράς μια μάσκα που δε σου επιτρέπει παραπάνω να δεις. 

Πιστεύεις ότι δεν αξίζεις να πιστεύεις. Ότι διαφέρει και συμφωνείς το πνίγεις στο πηγάδι μιας αμφιλεγόμενης συνείδησης. Έτσι είναι οι άνθρωποι μάτια μου. Μπερδεμένοι. Όχι όλοι όμως, ευτυχώς όχι όλοι!...

Κάποιος, κάπου, πεθαίνει για το συνάνθρωπό του στην προσπάθεια να τον γιατρέψει, να του χορηγήσει τα βασικά αγαθά, να ζήσει, να μπορεί να λειτουργεί η καρδιά και το μυαλό του για να είναι σε θέση να ονειρευτεί και να δημιουργήσει όπως εμείς. Αυτοί είναι άνθρωποι. Αυτοί είναι οι Άνθρωποι! Που κρεμιούνται σε καράβια, δένουν στην καρδιά τους ένα μαχαίρι και σου προτάσσουν το στήθος τους, που εμβολιάζουν παιδιά σε χώρες που ο ήλιος δεν ξεμυτίζει ποτέ στην καρδιά τους, παρά μόνο στον ουρανό! Αλλά ναι... Δεν υπάρχει χρόνος εδώ! Όλα είναι συμφέρον. Έχουμε κι εμείς προβλήματα, δε μπορούμε να ασχοληθούμε με τα προβλήματα των άλλων. Σε τούτη τη σκέψη πάψαμε να είμαστε άνθρωποι. 

Και μην κλαις καλή μου που ταλαιπωρούμαι με τόσες σκέψεις, αξίζει τον κόπο, ακόμη κι αν πεθάνω απ’ αυτό, τουλάχιστον θα πεθάνω άνθρωπος! Αυτό θέλω, αυτό ζητώ…

Κλαις. Κι όμως δακρύζουμε όλο και λιγότερο. Κάποιοι πάντοτε θέλουν να χαμογελάμε. Όχι όμως, όχι! Μου είναι τόσο δύσκολο να χαμογελάσω απ’ την καρδιά μου βλέποντας ότι οι άνθρωποι δε γνωρίζουν πώς να είναι άνθρωποι!

Άνθρωποι που προσπαθούν να λύσουν το γρίφο της ζωής και των ανθρώπων, πριν τρελαθούν. Πώς να αγαπήσουν, πώς να αγαπηθούν! Κάποιοι άνθρωποι σε μισούν κι όμως στέκονται ακόμη δίπλα σου. Κάποιοι άλλοι που αγάπησες δε θυμούνται καν το όνομά σου! Συναντάς ανθρώπους μέχρι να μπορέσεις κάποιον να συγκινήσεις με τις λέξεις σου, να μπορείς να εμπιστευτείς, να τον κάνεις αδελφό σου. Την ίδια μοναξιά βιώνουμε όλοι μας, ψάχνουμε κείνο τον άνθρωπο που θα απαλύνει τον πόνο μας…

Έτσι είναι οι άνθρωποι, μια μάζα άμορφη, γεμάτοι αχίλλειες πτέρνες να νιώθουν πάντα άτρωτοι. Έτσι είν’ ο άνθρωπος, μια ακόμη άβυσσος, μια συννεφιά, μια κόλαση, ένας παράδεισος!…

Έτσι ξενυχτάμε, πίνουμε για να ξεχάσουμε, πίνουμε για να γράψουμε! Κομμάτι απ’ την αλήθεια βρίσκουμε και το λιώνουμε στο μελάνι μπας και δεν το ξεχάσουμε!

Απόψε νιώσε με, κράτα με και σώσε με. Ότι δε βρήκα τόσο καιρό αλλού, πού να το βρω τώρα? Ποτέ δε θεώρησα, δεν ήλπιζα ότι θα ‘ναι εφικτό!...

Έτσι είναι οι άνθρωποι αγάπη μου. Από τη μία σ’ αγαπούν, σ’ εκτιμούν κι απ’ την άλλη σε ξεχνούν, σε πετούν, σ’ απατούν, σε χτυπούν με λόγια και πράξεις που δε μπορείς να ξεχάσεις! Από τη μία στο δρόμο σου βάγια, την άλλη στο στήθος σου σκάγια. Ενώ σε θαυμάζουν κατά βάθος θέλουν ν’ αλλάξεις, σε χλευάζουν! Και νιώθεις μόνος. Τόσο μόνος όσο δεν ένιωσες ποτέ! Ίσως δε βρήκες τους κατάλληλους ανθρώπους, ίσως!...

Έτσι είναι οι άνθρωποι, ένας άνθρωπος είμαι κι εγώ! Σου υπόσχομαι σήμερα, όμως αύριο δε θυμάμαι υποσχέσεις. Μόνος βαδίζω, μόνος μιλώ, μόνο εγώ ακούω αυτά που θέλω να πω, μόνος διαβάζω αυτά που γράφω, μόνος στο τέλος παραμιλώ, μόνος τελικά τα παρατώ! Μόνος ζω ανάμεσα σε τόσο κόσμο, μόνος φεύγω, μόνος…

Έτσι είν’ οι άνθρωποι, πιο εύκολα ξεχνούν παρά εκτιμούν!...

Έτσι είναι οι άνθρωποι όμως, μια σιγουριά ζητάνε μόνιμα..

..κι όταν τη βρούνε πάλι θα ‘χουν πρόβλημα..

..Όσα κι αν έχουν πάντοτε περισσότερα ζητάνε..

..γι’ αυτό δε μάθανε ποτέ τους να εκτιμάνε!...